एकादेशमा एक जना व्राह्मण थिए । उनी भक्तपुर शहरको टौमढी टोलमा वस्दथ्यो । उनी कला कौशलले भरीपूर्ण देश भक्तपुरको राज गुरु पनि थिए । उनी दिनहुँ विहान सबेरै उठी घर छेवैको इनारमा गई आफ्नोतन्त्र शक्तिले भारतको वाराणशीमा रहेको काशी पुगी त्यहाँ रहेको अरुण र बरुण नदिको संगममा स्नान गरी त्यहीं नजिकको भैरवनाथको दर्शन गरि तुरन्तै भिजेको धोति निचोर्दै आफ्नो घर भक्तपुरको टौमढी टोलमा फर्कन्थे । त्यसपछी उनी क्रमशः पूजाकोठामा, आँगन घरमा र विभिन्न मठ मन्दिरहरुमा गई नित्य पूजाहरु गर्दथे । यस विभिन्न मठ मन्दिरहरुमा साधारण पूजाहरु देखि लिएर तान्त्रोक्त विधिले समेत पूजाहरु नित्य उनी आफैले गर्नु पर्ने भएकोले उनलाई भ्याई नभ्याई हुन्थ्यो । त्यसैले उनले आफुले जानेको तन्त्रविद्यालाई आफ्ना योग्य आज्ञाकारी शिष्य यजमानहरुलाई पनि सिकाई राखेको थियो जस्ले गर्दा आफु जान नसकेको ठाउँहरुमा ती तान्त्रिक चेला ( आचाजु ) हरुलाई पठाई गरीनु पर्ने नित्य पूजाहरु नित्य अविछिन्न गर्ने व्यवस्था पनि उनले मिलाई राखेको थियो । त्यस्तै उनको यजमानहरु पनि देशको राजा देखि लिएर देश देशावरमा रहेको सर्वसाधारण सम्म पनि थियो त्यसैले उनी यजमानहरु कहाँ वेला वेलामा कर्मकाण्ड तथा धार्मिक अनुष्ठानहरु गराउनुको लागी जानु पनि पर्दथ्यो । त्यस्तै विहान नित्य पूजा गरेको मठ मन्दिरहरुमा साँझको आरती पनि गर्नु पर्ने हुँदा उनलाइ यसो गर्दा गर्दै उस्को रात पनि परी सक्दथ्यो । यसरी नै उनको दिन चर्या वित्दै थियो ।
